نگارخانه ارامش

یعنی از فردا باید ساعت 6 بیدار بشم

بابا این نامردی نیست؟؟

خب خوشی های من تا نه ماه دیگه بای

خب نیلو جون دعوتم کرد(دعوتم کردی؟) نمیدونم حالا هر چی که یه پست بزارم تلخ ترین یا شیرین ترین خاطره مدرسه رو تعریف کنم

بزارین دوتاشو بزارم

خب امــــــــــــ........ عه حافظه یاری نمیکنه

آها

دو یا سه سال پیش بود کلاسمون کلرش خراب بود و تو سالن مدرسه بودیم... زنگ تفریح یکی از دوستا گفت تو هم میای بازی؟

- چه بازی؟

یادم میاد بچه که بودم مامانم میگفت:«من که میدونم چیکار کردی دلم میخواد خودت بگی»

منم میزدم زیر گریه😭

حالا فهمیدم اینجوری اعتراف میگرفته:(

+اگه کاری هم نکرده بودی میگفتی... زود گذشتا

A: عطسه وقتی از خواب بیدار میشه خیلی شلخته و زشت میشه

من: :/

هر چی بدی دیدم

از خوبی خودم بود

:)

تسلیم نشو

موفقیت های بزرگ زمان می‌برند

انگار امروز روز برنامه نویسه

عجیب...

من زیاد مناسبتا برام مهم نیست ولی این فرق میکنه دیگه

اونی که زمین میخوره و بلند میشه

خیـلی قوی تـر از اونـیه که...

هیچوقت زمین نخورده

...

پس خودتو نباز

محکم ادامـــــه بده

 اگه یه درصد این وب براتون مهمه بخونین... ببینم میتونین حدس بزنین بعضی قسمتا به کی اشاره شده

از شروع وبلاگنویسیم نمیگم چون هم خیلی طولانی میشه هم اونو میخوام توی یه پست جدا توی یه مناسبت خاص بزارم

وبلاگم دقیقا کیه؟ دقیقا چیه؟ این سوالیه که از خودم پرسیدم و شبمو با این فکر صب کردم

توی نیم ساعتی که گذشت دو نفر با دنیای وبلاگ نویسی خدافظی کردن، هردوتاشونم واقعا معرکه بودن، کوه امید:)

میدونم باز برمیگردن ایمان دارم

به شدت منتظر یکیشون میمونم

یادمه بچه تر که بودیم، با ناظم کار داشتیم با دوستم دونفری میرفتیم دم در دفتر بعد دوستم میگفت: من در میزنم ولی تو باید بگیا

پی در پی چراغ خراب خیابان تق و تق صدا میدهد و سکوت خیابان بی پرنده را بر هم می زند.

به رو به رو نگاه میکنم، برق سردر فروشگاه های بسته‌ی رو به رو به چشم میخورد... در ایستگاه اتوبوس تنها نشسته ام و حتی یک اتوموبیل هم از این خیابان نمیگذرد...

دقایقی میگذرد پسر جوانی همانطور که در دست هایش ها میکند تا گرم شود شش صندلی آنطرف تر مینشیند

او 2 نصفه شب اینجا چه میکند؟ شاید او هم مثل من دلش گرفته است و تا خود صبح میخواهد خیابان هارا متر کند، شاید هم در حال بازگشت به خانه است...

محکم انگشتان شصتم را روی صفحه موبایل میکوبم و  لحظه به لحظۀ امروز و فضای سرد و زیبای این خیابان را در وبلاگی که صندوقچه خاطراتم است مینویسم...

هوای سرد ریه هایم را میسوزاند، زل میزنم به فروشگاه های بسته‌ی رو به رو و نوشته های قرمزی که از صفحه ها میگذرد را میخوانم«باطری و لنت سعادت مرکز توضیع ...»

جسم زرد رنگ بزرگی از خواندن نوشته محرومم میکند و صدای باز شدن در اتوبوس و گرمایی که به یک باره به سمتم هجوم می آورد مژده‌ی شروع شب گردی جدیدی میدهد...

بلند میشوم و از پله های اتوبوس بالا می‌روم، روی صندلی های ردیف پنجم کنار پنجره مینشینم، جوانک هم پشت سرم سوار میشود و روی صندلی های ردیف آخر مینشیند.

دیگر از آن سردی خبری نیست، قلبم کم کم گرم میشود و نفس هایم منظم، موزیک لایتی که پخش میشود روحم را تسکین میدهد

از پنجره به خیابان خیره میشوم، قطره ای روی شیشه فرود می آید، سر میخورد و پشت سرش قطره های بعد...

آسمان هم امشب دلش گرفته است و گریه میکند...«و این هم یکی دیگر از نوشته های بدون پایان من»

پ.ن1: باید یه تبریک درست و حسابی به باهوشایی بگم که تونستن این نوشته ها رو بخونن و منظور من رو از شعر مولانا بفهمن

پ.ن2: امروز واسه اولین بار نهار پختم، خداروشکر خوشمزه بود ولی خب هنوز مونده دست پختم به مامانم برسه( از الان دارم واسه چند ساله دیگه که اگه خدا بخواد کنکورو خوب بدم و برم دانشگاه آماده میکنمD;)

اگه خدا همه درارو به روت بست، گلایه نکن!

شاید اون بیرون هوا طوفانیه...

این دوتا عکسو ببینید

بالایی رو توی یه بخش از وبلاگم گذاشتم و حالا یکی اومده این سوالو میپرسه

بنظرتون چه جوابی بهش بدم😂😂